1. گروهى اعتقاد به دعا ندارند و دعا نمودن را عملى لغو و بیهوده مى پندارند.
.2فرادى اعتقاد به دعا دارند، ولى هنگام برخورد با مشکلات و سختى ها دعا مى کنند؛مثلا وقتى که دانستند گرفتار بیمارى صعب العلاج و یا لاعلاج شدند، درست نیاز به سوى قادر على الا طلاق بر مى دارند و وقتى نجات و رهایى یافتند دیگر با خدا سر و کارى ندارند، چنان که در قرآن مجید آمده :زمانى که در کشتى مى نشینند، خدا را با اخلاص مى خوانند، ولى وقتى نجات یافتند و به ساحل نجات رسیدند، باز به حالت شرک بر مى گردند.
وقتى که به انسان آسیبى مى رسد، از هر جهت ما را مى خواند (خوابیده و نشسته و ایستاده ) اما زمانى که آسیب و ناراحتى را از وى بر طرف کردیم ، مى رود، مثل آنکه اصلا درباره ى گرفتارى اش با ما تماس نگرفته است .
.3افرادى که پیوسته در دعا هستند و دعا را اسلحه خود در مبارزه با طاغوت و برقرارى قسط و عدالت مى دانند وبه دعا عشق مى ورزند، شایسته ستایشند و خداوند متعال هم به آنها وعده ى استجابت دعا داده است ، آن جایى که مى فرماید: دعا کنید، تا مستجاب کنم.

عارف بزرگوار،عالم ربانی جناب شیخ حسنعلی اصفهانی(نخودکی)میفرماید: اگرآدمی، چهل روزبه ریاضت بپردازداما یک نمازصبح از او قضاشود، نتیجه آن، برباد دادن اعمال خواهد شد.بدان که در تمام عمر خود،تنها یک  روز نماز صبحم قضا شد.پسر بچه ای داشتم شب آن روز از دست رفت.سحرگاه به من گفتندکه این رنج مصیبت فرزندرابه علت فوت نمازصبح، مستحق شده ای.اکنون اگر شبی تهجدم ترک شود،صبح آن شب انتظار بلایی میکشم! 

منبع:نشان ازبی نشانها

الهى من آن بنده نافرمانى هستم که فرمانش دادى ، فرمانت نبرد.
اى واى بر من ، اگر کوهها از گناهان من آگاه مى شدند،بر سر من فرو مى ریختند.
اى واى بر من ، اگر باکوله بار سنگینى از معصیت در پیشگاه او حاضر شوم . با دل و روئى سیاه ، دست و پائى ستمکار، چشم و گوشى گنهکار، و زبانى نافرمان .
اى واى بر من ، اگر از من پرسند:
چگونه به مخلوق زیباى من دل باختى ، و خالق زیبائى را نیافتى ؟
اى واى بر من ، اگر از من پرسند:
چگونه به غیر من پیوستى ، و از من بریدى ؟
اى واى بر من ، اگر از من پرسند:
آیا این همه نعمتها بس نبود که بر فرمان من گردن نهى ؟
چه کنم ، چه بگویم ، که نتوانم . اما از فضل و کرم تو نومید نیستم .
اى خداى عادل ، با من عدل مکن که بیچاره خواهم شد، به من فضل کن تا گره از کارم گشائى .
گرچه مى دانم که مستوجب عقوبتم ، اما اگر تو خواهى ، مرا بخشى .
پس دستم بگیر و مرا رها نکن . توفیقم ده تا چنان باشم که تو خواهى ، نه چنین که من ، دوستت باشم نه دشمن .
الهى کفى بى فخرا ان تکون لى ربا، و کفى بى عزا ان اکون لک عبدا
الهى انت کما ارید فاجعلنى کما ترید

1) روز مفقود: دیروز است که از دست رفته و دیگر باز نخواهد گشت 
2) روز مشهود   : امروز است که باید آنرا غنیمت شمرد تا به رایگان از دست نرود  
3) روز مورود: فردا است که معلوم نیست عمر باقى باشد و آنرا درک کند.
(4 روز موعود: آخرین روز زندگى دنیا است که همیشه باید جلو چشم ظاهر باشد.
5) روز ممدود: آن روز بى پایان آخرت است که باید همواره براى آن روز کوشید، زیرا آن روز براى انسان یا بهشتى جاودان است و یا دوزخى همیشگى. 

کشکول جبهه-موسسه فرهنگی نور